ประเด็นของฉันคือเจ้าภาพ ไม่เข้าใจความหมายของการเป็นหุ่นยนต์. พวกมันเป็นเพียงสิ่งมีชีวิต และมนุษย์ก็เป็นสิ่งมีชีวิตด้วย แต่ไม่เพียงแค่นั้น แม้แต่ความคล้ายคลึงกันระหว่างเจ้าภาพและแขกก็ทำให้ขาดความเข้าใจมากขึ้น ความแตกต่างระหว่างพวกเขากับมนุษย์ ไม่มีอัตลักษณ์ที่สันนิษฐานได้ระหว่างพวกเขากับมนุษย์เพราะแม้แต่โฮสต์ก็ไม่เหมือนกันทั้งหมดระหว่างพวกเขา ดังนั้นจึงมีความแตกต่างเล็กน้อยระหว่างสิ่งมีชีวิตทั้งหมด (ในบรรดาบุคคลสองคนจากฉาก Westworld)
เพิ่มไปที่ปัญหาการเขียนโปรแกรม (ซึ่งแต่ละโฮสต์มีขึ้นเพื่อให้เป็นไปตามบรรทัดการเล่าเรื่องของตัวเอง) เพื่อให้มีคนไตร่ตรองน้อยมากในหมู่โฮสต์หรือที่รู้จักว่าหุ่นยนต์ใคร่ครวญและสอบถามถึงธรรมชาติของความเป็นจริงของพวกเขาเอง
ลองนึกภาพว่าคุณพูดกับสุนัขว่าเขา/มันเป็นสุนัขไม่ใช่มนุษย์ ใครสน? ไม่ใช่เขา/มัน เนื่องจากเขา/มันถูกกระตุ้นด้วยความปรารถนาที่จะกิน เห่า หอนหรือนอนของเขา/มันเท่านั้น และไม่มีอะไรอื่น
สิ่งอื่นใดไม่สำคัญเลยสำหรับธรรมชาติของมัน ตามคำจำกัดความของความโง่เขลา (คนเขลาคิดว่าทุกสิ่งที่เขาไม่รู้ก็ไม่จำเป็นเช่นกัน ดังนั้นการเพิกเฉยคือทางเลือก ไม่ใช่สิ่งที่ได้รับ) เช่นเดียวกับที่โฮสต์ถูกตั้งโปรแกรมให้ไม่สนใจ (เพื่อหลีกเลี่ยง) สิ่งที่อยู่ภายนอก แนวความคิดของตนเองและกลับไปสู่แนวการเล่าเรื่องเดิมเสมอ
ฉันจะเพิ่มคำตอบที่ดีที่สุดที่เลือกสำหรับคำถามนี้ว่าเมื่อถูกถามว่า "เธอคิดอย่างไร" โดโลเรสวิเคราะห์ว่า เธอรู้สึก เกี่ยวกับความคิดนั้น (ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่อะไร) ถ้าเธอจะรู้สึกอะไรเกี่ยวกับบางสิ่ง สิ่งนั้นจะทำให้เกิดความมุ่งมั่น (เพราะเป็นความมุ่งมั่นและการพึ่งพา "พ่อ" ของเธอ) เห็นได้ชัดว่าเมื่อคุณแสดงบทบาท ไม่มีความรู้สึกหรือข้อผูกมัดใดๆ เกิดขึ้นได้สำหรับใครก็ตาม
จำไว้ว่าโดโลเรสจะยิ้มให้ใครก็ตามที่หยิบกระป๋องโลหะที่หลุดออกมาจากมือของเธอ ให้กับใครก็ได้ โดยที่ไม่รู้สึกอะไร ดังนั้นในตอนแรกเธอไม่สามารถเข้าใจธรรมชาติของแขกและความเป็นจริงของเธอได้ดีเกินไปแท้จริงเธอไม่สนหรอก เพราะเธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขล้นปรี่ ...